Kıtaların hareket etmesi, jeolojik zaman ölçeğinde değerlendirilen bir süreçtir. Bu sürecin başlangıcı, yaklaşık 200 ila 300 milyon yıl öncesine dayanmaktadır. Bu süre boyunca, kıtalar büyük ölçekli tektonik hareketlerle bir arada veya ayrılmış halde bulunmuştur.
Modern kıta hareketlerini açıklayan teori, Alfred Wegener tarafından 1912'de geliştirilen kıta kayması veya kıta tektoniği teorisidir. Bu teori, dünya yüzeyinin katı dış kabuğunun parçalı olduğunu ve bu parçaların zamanla hareket ettiğini öne sürmektedir. Günümüzde kabul edilen kıta tektoniği teorisine göre, kıtalar litosfer adı verilen katı dış kabuğun bir parçasıdır ve mantonun altındaki astenosfer üzerinde yüzerler. Sıcaklık, basınç ve yerçekimi gibi faktörler, bu plakaların hareketine neden olur.
Ancak, kıtaların hareketi oldukça yavaş bir süreçtir. Bugünkü ölçümlere göre, kıtaların birbirlerine göre olan hızları genellikle santimetre düzeyindedir. Örneğin, Kuzey Amerika ve Avrasya kıtaları, yılda yaklaşık olarak 1 ila 5 santimetre arasında bir hızla doğuya doğru kaymaktadır.
Dolayısıyla, kıtaların hareketi, insan yaşam ölçeğinde gözlemlenemeyecek kadar yavaş bir süreçtir. Ancak, milyonlarca yıl boyunca süregelen bu hareketler, dünya yüzeyinin şeklini ve jeolojik yapısını büyük ölçüde etkilemiştir ve etkilemeye devam etmektedir.